اقتصاد شكوفا

شهید ولی الله نیکبخت

تیپش به کارمند عادی جهاد می خورد، اما بعد فهمیدم مسئول بوده و چه کارها که نکرده؛ بنیان گذاری سپاه، جهاد سازندگی ، کمیته و... .

خبرنگار های رادیو و تلویزیون که می خواستند باهاش مصاحبه کنند، زیر بار نمی رفت. می گفت «ما هنوز کاری نکردیم. هر وقت تونستیم فقر و محرومیت رو تو منطقه از بین ببریم، اون موقع شما اون رو گزارش کنید. اگه حالا بگم فلان و فلان کار شد و فلان کار قراره بشه، اینا همش شعاره . کار نباید در حد حرف و شعار باشه. باید عمل مون بیشتر از حرف زدنمون باشه. »

شهید مصطفی احمدی روشن

یک قطعه، برای سازمان شده بود بحران امنیت ملی؛ این یعنی تحریم. مگر می شد با این تحریم ها کار کرد؟! مصطفی قطعه را داد به چند تا از بچه های قدیمی که می شناختشان؛ داد که از رویش بسازند. به وارد کردن راضی نبود. ریسکش بالا بود، ولی می خواست نتیجه بگیرد زمان می برد اما مصطفی صبور بود. مدام هم پیگیری میک‌رد و همه جوره هوایشان را داشت. به یک گروه هم نداد؛ کار را به چند مرکز دانشگاهی سپرد. طول کشید اما دست آخر بچه ها قطعه را ساختند، تست کردند و جواب گرفتند. حیف که دیگر مصطفی نبود پای قرار داد تولید انبوه .

شهید حاج حسن شوکت پور

نوک پوتین هایش را میکوبید به سنگ. گفت «داری چیکار می کنی؟ »

- نمی ره تو پام.

- خب بندش رو باز کن

- کی حوصله داره.

رفت جلو . خم شد که بند هایش را باز کند ، خجالت کشید. پایش را کشید عقب. گفت «نه، خودم درستش میکنم. » گفت : «یادت باشه این لباس و پوتین و کوله پشتی که داریم ازشون استفاده می کنیم، نمیشه همین طوری هدرش داد، بیت الماله. »

شهید علی ماهانی

دور ریزمان کم نبود؛ هفته ای سه تا گونی نان خشک. فکر میکردیم طبیعی است دیگر.

تازه وارد بود. چیزی نمی گفت. فقط میدیدم رفتارش با بقیه فرق دارد. وقتی همه غذایشان را تمام میکردند، تازه می نشست سر سفره. از آشپزخانه غذا نمی گرفت، ته مانده بچه ها را میخورد. نان خشک های روی میز را جمع می کرد و می ریخت توی کیسه ای که همراهش بود. هر وقت آبگوشت داشتیم ، همانها را ترید می کرد توی غذایش. هر چه اضافه می آمد، می برد محله های پایین شهر می داد به فقرا . دیگر دور ریز نمی ماند برایمان.

شهید حمید باکری

- فاطمه این همه لباس ها برای یک نفره؟!

نگاه کردم به چمدان لباس هایم. گفتم «مگه زیاده؟ » گفت: «هر آدمی دو دست لباس داشته باشه، کافیه. یه دست رو بپوشه ، یه دست رو بشوره. » دو سه دست لباس برداشتم. در چمدان را بستم و بقیه را دادم به زلزله زده ها.

شهید دکتر مجید شهریاری

هیچ وقت حرفی از پول نزد. یک بار نشد بگوید این قدر بهم بدهید تا فلان کار را برایتان انجام بدهم. اگر ده ساعت کار می کرد ، می نوشت «هفت ساعت. » چیزی هم که بابت پروژه هایش بهش می دادند، خرج خود دانشگاه می کرد؛ نمونه اش سرور دانشکده. کلی هزینه کرد بابتش. گاهی که خرید وسیله ای ضروری می شد، حاضر بود قرض بگیرد و آن را تهیه کند.

اما حرف از خودش که بود، می دیدی گوشی اش از آن مدلهای قدیمی است. می گفتی «عوض کن. » می گفت «برای چه عوضش کنم؟ داره کار می کنه. » عینکش سنگین بود. می گفتم «حداقل یه عینک سبک تر بگیر. » می گفت «چیزیش نیست، خیلی هم خوبه. » خلاصه این که تا چیزی غیرقابل استفاده نمی شد ، ول کنش نبود.

شهید دکتر سعید کاظمی آشتیانی

به او پیشنهاد هیئت علمی دانشگاه تهران را دادند، قبول نکرد. گفت «این قدر سقف رویان رو بالا می برم که عضو هیئت علمی دانشگاه تهران آرزو کنه عضو هیئت علمی رویان باشه. » همین کار را هم کرد. الان خیلی از محقق های ایرانی خارج از کشور اولین جایی که آرزو دارند آنجا فعالیت کنند، پژوهشکده رویان است.

شهید علی صیاد شیرازی

فیلم برداری که تمام شد، رو کرد به فیلم بردار. «برادر ! چند دقیقه از فیلم باقی مونده؟ »

- دو دقیقه.

- حتماً یه جایی ازش استفاده کن که اسراف نشه.

با ماژیک روی جعبه نوشت «فیلم دو دقیقه خالی دارد. »

شهید جلال الدین موفق مقدم یامی

هر پولی که می آمد دستش یا هر پولی که خرج می کرد، سریع توی دفترچه اش یادداشت می کرد. گفتم «ما که دخل و خرجمون معلومه. دیگه چرا اینقدر حساب کتاب میکنی؟ » گفت: «چون گاهی وقتا متوجه نیستیم و برای چیزهایی هزینه می کنیم که بود و نبود شون توی زندگی خیلی مهم نیست، ولی موقع حساب کتاب می فهمیم می تونیم اون پول رو جای واجب تری خرج کنیم. »

شهید حاج عباس عاصمی

مصرف قند و چایمان زیاد بود. چند وقت یک بار درخواست می کردیم از پشتیبانی که برایمان بیاورد. یک روز حاجی آمد پیشمان. چای که آوردیم، گفت «مشکل شما این لیوان های بزرگه، هم مصرف قند و چایی تون رو بالا میبره، هم مجبور میشید توی وقت اداری برید برای تجدید وضو. »

شهید حاج حسن طهرانی مقدم

جرقه اش از وقتی زده شد که با هم رفتیم روسیه؛ بازدید موشک های فوق پیشرفته روسی.

گفتیم «فناوری موشک هایتان را می خواهیم. »

خندیدند. گفتند « امکان نداره. »

گفت : «ندید، خودمون عینش رو می سازیم. »

باز هم خندیدند، بلندتر از دفعه قبل.

برگشتیم ایران. همه زورمان را زدیم، نتوانستیم نمونه اش را بسازیم.

حسن رفت مشهد. سه روز متوسل شد به امام رضا علیه السلام .

وقتی برگشت، حلقه مفقوده را پیدا کرده بود. دست به کار شدیم.

ساختیمش ، خیلی بهتر و پیشرفته تر از مدل روسی.

----------------------------------

منبع اینترنتی این مطلب: اقتصاد شکوفا ( http://ir-economy.tebyan.net )

انتخاب هایی از کتاب خاکریز اقدام و عمل، کاری از موسسه فرهنگی حماسه 17